สุดทางรอด

บา โอมิดี ดีดาร์ ครูพูดว่า..ลาก่อน ตอลิบันยิงครูตายต่อหน้าเรา โรงเรียนต้องปิดตาย ชีวิตเราไม่ต่างกับเศษธุลี

หมู่บ้านผมเหมือนสวรรค์ มีลานบ้านกว้าง ไม่มีไฟฟ้า มีแต่ดาวนับหมื่นดวง กับดวงจันทร์ เราปลูกแอปเปิล เชอรี่ ทับทิม พีช แอปปริคอต ลูกหม่อน เรากินโยเกิร์ตทำเอง เราเลี้ยงวัวกับแกะ เรามีไร่ข้าวโพด นี่คือหมู่บ้านของผม ผมไม่มีวันไปอยู่ที่อื่น…ไม่ไป.. แม้ว่า ตอลิบันจะมาปิดโรงเรียนของผมก็ตาม

ตอลิบันพร้อมอาวุธครบมือลงมาจากรถจี๊ป “เราสั่งให้ปิดโรงเรียนแต่แกไม่ฟัง วันนี้เราจะมาสั่งสอนแก” มันบังคับให้เรายืนเป็นวงกลม เด็กเล็กยืนแถวหน้า เด็กโตอยู่แถวหลัง ให้ครูใหญ่ไปยืนตรงกลาง ครูสะอื้นไห้ มองเราทางโน้นที ทางนี้ที….แขนตก นัยน์ตาเบิกโพลง ผมจำได้ว่าครูตาสวย ครูมักมองเราด้วยความรักเสมอ

“สุดทางรอด” คือเรื่องราวจากชีวิตจริงของเด็กชายอัฟกันที่ถูกแม่หลอกเอาไปทิ้งในเมือง เพื่อให้ลูกชาย มีโอกาสรอดชีวิต เขาต้องต่อสู้เอาชีวิตรอดกับการหลบหนี ข้ามไปยังประเทศ ต่างๆ ถึง 5 ประเทศ…ปากีสถาน อิหร่าน ตุรกี กรีซ อิตาลี ด้วยวิธีการเหลือเชื่อ ทั้งหลบไปในตู้คอนเทนเนอร์ เดินเท้าข้ามภูเขา พายเรือยาง ข้ามประเทศ ฯลฯ เรื่องราวแสนทรหด สนุกสนาน ตื่นเต้น และลงท้ายด้วยความประทับใจ ของเด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งที่ไม่ยอมแพ้โชคชะตา